- امشب را فرصت خواسته اند.

-  حتما برای عبادت!

- آری… ولی من كه می گویم ترسیده اند امیر. می خواهند در تاریكی فرار كنند. نگهبان‌ها را زیاد كنم؟

- احمق! كسی كه خون علی در رگهایش است نمی ترسد. این را فراموش نكن.

عمر سعد این جمله را گفت و از جا بلند شد.

- پیروزی با ماست، چه امروز چه فردا.

در چهره و صدایش تردیدی پیدا بود كه .... 

به ادامه مطلب مراجعه کنید....

به نام خدا

  دراین مطلب قصد دارم درباره شور و شعور حسینی بگم،برای درک ساده ی مطلب از یک مثال زیبا استفاده میکنیم:

   شور یعنی وسعت و شعور یعنی عمق،فرض کنیم یک محوطه به وسعت دریای خزر داریم اما با عمق یک وجب...آیا میتوان دراین همه آب شنا کرد و استفاده کرد؟حالا صرف نظر از خنکی آب و هوا.

   حالا فرض کنید که یک استخر داریم که با وسعت استاندارد برای مثال 200 متر مربع...دراین استخر عمق های مختلفی مثلا از 1 تا 4 متر داریم...آدم میتواند در این آب حسابی شنا کند و به قول معروف حالش را ببرد...

   درمورد امام حسین(ع) نیز چنین است...بعضی هستند که شور وصف ناپذیری دارند اما هنگامی که از آنها سوال شود که امام حسین کیست،خواهید که یا شناخت چندانی ندارند یا یک امام حسین برای خود بوجود آورده اند...

  حالا سوال این است که چقدر ما عمق داریم دراین موضوع؟چقدر ما امام حسین(ع) خود را میشناسیم؟همان حسینی که برای او میگرییم و عزاداری میکنیم؟...چقدر برای شناخت امام خود وقت گذاشته ایم؟

  حالا که با مثال بالا تفاوت شور وشعور را دریافتیم،سعی کنیم که وقت بیشتری برای شناخت امام خود بگذاریم...

   والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته...

منبع:این مطلب چکیده دریافتهای بنده از سخنرانی های حاج آقا دانشمند می باشد.

باز دگرباره رسید اربعین

جوش زند خون حسین از زمین

شد چهلم روز عزای حسین

جان جهان با فدای حسین

________________

یا امام زمان(عج)...

اربعین حسینی(ع) را به شما و شیعیان و منتظران راستین شما تسلیت میگویم...

متاسفانه ، مدتی است که مشاهده می کنم در برخی سخنان و گفت و گو ها عباراتی مانند علیه السلام ، حضرت ، امام و ... از اسم حضرات آل الله حذف می شود و افراد این عزیزان را علی ، حسین و ... ( بدون نشانه احترام ) خطاب می کنند . خواهشمندم اطلاع رسانی کنید و در گفتگو ها و متون خود و ... از این حضرات دفاع کنید .

اجرتان با سیدالشهدا 

گُر می گیری، گرمت می شود، گرما زیر پوستت می پیچد و تو سوختن را در سلول های احساست، حس می کنی. دماسنج دلت را که نگاه کنی، گرمای وجودت دستت می آید. انگار در اجاق رگ هایت هیزم می سوزانند. گرما بالاتر از حدّی است که برف چشم هایت را آب نکند و سماور هیئت ها را به جوش نیاورد. گرما بالاتر از حدّی است که زیر دیگ های نذری را روشن نکند.

داغ می شوی. محرم هنوز سوژه داغی است. نفس هایش گرم و عطرآگین است. انگار در ریه هایش اسپند و عود می سوزانند. هر سال صدای گام هایش، کوچه ها و خانه ها را هوایی می کند و با اولین دق البابش، در به رویش می گشایند و این گونه، عطر نفس هایش در پیراهن شهر می پیچد.

محرم، سیاه پوش داغی سترگ، از راه می رسد، داغی مثل آه بلند فرات و گلوی سوخته خورشید، مثل مجمر چشم هایی نگران و عطش هایی سربریده.

شانه های درختان باغچه تکان می خورد. گل ها لب به مرثیه می گشایند و نغمه های معطرشان تا هفت کوچه می پیچد.

کربلا، بذری است پاشیده در زمین محرم؛ بذری که پوسته اش را شکافته و آن قدر ریشه کرده و قد کشیده که شاخه هایش روی دیوار هر خانه ای به چشم می خورد و میوه هایش را هر سال اهالی خانه دستچین می کنند، میوه هایی که طعم داغش، دهانت را می سوزاند. درختی که ریشه هایش داغ نوشیده است و شاخه هایش گرمای دو آفتاب را در سلول هایش ریخته و در آوندهایش عطش جریان دارد، باید میوه ای بدهد که طعم عطش و آفتاب داشته باشد.

محرم، خیابان بزرگی است برای گم شدن. گاهی گم شدن، اتفاق قشنگی است؛ مثل قطره های بارانی که پس از باریدن در دل خاک گم می شوند، ولی پس از چند صباحی، در هیئت ساقه ای قد می کشند و زیستنی دوباره را تجربه می کنند.

محرم آغاز می شود. کوچه ها پیراهن سیاهشان را از صندوقچه ها بیرون می آورند. باید از خودم بیرون بزنم. محرم، خیابان بزرگی است.

منبع:hawzah.net

  حتما از کاروان سفینة النجاة،همون کاروانی که ضریح جدید امام حسین(ع) رو به عراق به حمل  میکنه،خبر دارید.. و اینم می دونید که این هفته استان خوزستان بود.خوشبختانه خونه داییم خرمشهره؛خانواده ام از قبل تصمیم گرفته بودند که آخر هفته برن خرمشهر،اما من مخالفت کردم و گفتم که درس دارم و نمی تونم بیام،وقتی که سه شنبه با خونه داییم تماس گرفتیم به ما گفتن که ضریح حالا حالاها هستش،منم نظرم عوض شد و چهارشنبه بهد از مدرسه حرکت کردیم،برای شام به خونه داییم رسیدیم و بعد از شام به طرف شلمچه،جایی که ضریح آخرین شبش رو در ایران توقف کرده بود،حرکت کردیم.

  شنیده بودم که تعدادی از مردمی که برای بدرقه ضریح رفته بودند فوت کردند،اتفاقا توی راه هم چند آمبولانس رو دیدم که آژیرکشان از شلمچه می اومدند و من یه کم ترسیدم.با خودم گفتم که با این شلوغی که آدم می میره من چطور برم پیش ضریح.

  خلاصه اواخر  مسیر به ترافیک فوق العاده سنگین برخورد کردیم و دیگه خیالم راحت شد که جمعیت زیادی اومده،ضریح حدود دو-سه کیلومتری با ما فاصله داشت و اون وقت ساعت 7:30دقیقه تا ساعت8:56دقیه توی ترافیک بودیم که بالاخره به ضریح رسیدیم.

  اما بر خلاف نظر من،خیلی راحت رفتم چسبیدم به ضریح،جمعیت آنچنانی هم نیومده بود چون شب اول که ضریح رو آوردند شتر با بارش توی جمعیت گم می شد.

  خلاصه حسابی زیارت کردم و هر دفعه که از کنار ضریح می رفتم  و دوباره از کنارش رد می شدم ،میرفتم می چسبیدم به ضریح،داشتم بال در می آوردم،باورم نمی شد که کنار ضریح باشم.

  حالا هم حدود دوساعتی هست که رسیدیم خونه و این دوتا عکس هم که گلچینی از عکس هام هست رو ببینید. (خودم گرفتم  بد نیست ببینید):

… پیش چشمم را پرده ای از خون پوشیده است.

در میان هیاهوی مکرر و خاطره انگیز دجله و فرات، این دو خصم خویشاوندی که هفت هزار سال، گام به گام با تاریخ همسفرند، غریو و غوغای تازه ای برپا است:
صحرای سوزانی را می‌نگرم، با آسمانی به رنگ شرم، و خورشیدی کبود و گدازان، و هوایی آتش ریز، و دریای رملی که افق در افق گسترده است، و جویباری کف آلود از خون تازه ای که می‌جوشد و گام به گام، همسفر فرات زلال است.

می‌ترسم در سیمای بزرگ و نیرومند او بنگرم، او که قربانی این همه زشتی و جهل است. به پاهایش می‌نگرم که همچنان استوار و صبور ایستاده و این تن صدها ضربه را بپاداشته است و شمشیرها از همه سو برکشیده، و تیرها از همه جا رها، و خیمه ها آتش زده و رجاله در اندیشه غارت، و کینه ها زبانه کشیده و دشمن همه جا در کمین، و دوست بازیچه دشمن و هوا تفتیده و غربت سنگین و دشمن شوره زاری بی حاصل و شن ها داغ و تشنگی جان گزا و دجله سیاه، هار و حمله ور و فرات سرخ، مرز کین و مرگ در اشغال «خصومت جاری» و …

می‌ترسم در سیمای بزرگ و نیرومند او بنگرم، او که قربانی این همه زشتی و جهل است. به پاهایش می‌نگرم که همچنان استوار و صبور ایستاده و این تن صدها ضربه را بپاداشته است. ترسان و مرتعش از هیجان، نگاهم را بر روی چکمه ها و دامن ردایش بالا می‌برم: اینک دو دست فرو افتاده اش، دستی بر شمشیری که به نشانه شکست انسان، فرو می‌افتد، اما پنجه های خشمگینش، با تعصبی بی‌حاصل می‌کوشد، تا هنوز هم نگاهش دارد… جای انگشتان خونین بر قبضه شمشیری که دیگر …
… افتاد! و دست دیگرش، همچنان بلاتکلیف.